Hvað var makríllinn að éta?

Í öllum fagurgala fiskifræðinga, stjórnmálamanna og kvótagreifa um ábyrga fiskveiðistjórn og sjálfbæra nýtingu fiskstofna gleymdist að taka tillit til þess að fiskurinn þarf að éta.  Fiskifræðingar vilja stækka hrygningarstofna allra botnfiska langt umfram það fæðuframboð sem lífríkið ræður við að framleiða og afleiðingarnar eru alltaf þær sömu.  Horfellir og sjálfsrán.  Sjómenn þekkja þessar sveiflur og vita að þær eru náttúrulegar en ekki vegna ofveiði.  Sagan segir okkur að fiskhagarnir gefa af sér 400-500 þúsund tonna jafnstöðuafla og það er sá afli sem við eigum að veiða.  Ef við stækkum stofnana í milljónir tonna þá drepst fiskur úr hor.  Af hverju er svona erfitt fyrir fiskifræðinga að skilja þessi vísindi?  Og af hverju er verið að senda skip vestur fyrir land til að leita að loðnu?  Loðnan sem skiptir máli kemur upp á landgrunnið fyrir austan og gengur suður með landinu og inní Faxaflóa og Breiðafjörð til að hrygna.  Þetta hefur hún gert alla tíð og ef hún gerir það ekki þá erum við í djúpum skít.  því loðnan er ekki bara tölur í útflutningsverðmæti hún er undirstaða þess að hrygning þorsks heppnist sem bezt.  Því hrygningarþorskurinn eltir loðnugöngurnar og safnar næringu fyrir sveltið sem fylgir hrygningunni.  Sveltur þorskur hrygnir sennilega ekki.  Allavega hafa fiskifræðingar ekki getað skýrt hversvegna horaður og væskilslegur óhrygndur þorskur hefur fundist í reiðileysi úti fyrir Norður og Austurlandi síðla vetrar.  menn hafa verið með fabúleringar um staðbundna stofna en er ekki líklegra að þetta sé bara vannærður fiskur sem náði ekki að þroska sín hrogn á eðlilegan hátt?  Um þetta eiga hafrannsóknir að snúast.  Hafrannsóknarstofnun á að rannsaka hvað er að gerast í lífríkinu til að geta sagt fyrir um hættu á fæðuskorti og þá geta menn aukið veiðar í samræmi við það og bjargað verðmætum í stað þess að skilja þau eftir í sjónum engum til gagns nema öðrum dýrum sem eru í samkeppni við okkur um nýtinguna.

Og af hverju hafa engar rannsóknir farið fram á því hvað makríllinn var að graðka í sig í sumar sem leið og undanfarin 4-5 sumur?  Var hann kannski að éta loðnu og síldarseiðin sem skila sér ekki í veiðina okkar núna.  Ætlar enginn að spyrja þessara spurninga?   Má Jóhann Sigurjónsson gera það sem honum dettur í hug?  Hann sem getur ekki einu sinni gert út 2 skip með sjálfbærum hætti þegar sjórinn er fullur af fiski.  Maður hefði nú haldið að hægt væri að taka frá kvóta svo hafrannsóknarúthaldið gæti verið sjálfbært en ekki háð dyntum fjárveitingavaldsins.  En hér er ekki stjórnað af viti.  Hér hringsnúast vitleysingar hver um anna þveran og þeir sem geta fá ekki að ráða en þeir sem geta ekki ráða öllu!

Norðmenn yfirgefa Íslandsmið

VG þarf að vanda valið

VG þarf sárlega að á því að halda að auka breidd þeirra sem hugsað geta sér að kjósa flokkinn í komandi sveitastjórnakosningum.  Það gera menn ekki með því að setja Sóleyju Tómasdóttur í 1.sæti.  Sóley hefur skírskotun til mjög þröngs hóps öfgafeminista og mjög ólíklegt að listi sem hún leiðir fái mörg atkvæði.

Miklu betri kostur fyrir Vinstri Græna er að setja þúfnabanann Grím Atlason, í fyrsta sæti.  Grímur hefur mikla reynslu og fyrst hann gefur kost á sér í þetta vanþakkláta starf þá væri það hrein sjálfseyðing af VG að hafna honum.

Þið áttuð þetta - Þið máttuð þetta

Þetta er inntakið í nýjum dómi Hæstaréttar þar sem 5 dómarar sýknuðu Lárus Welding, staðgengil Jóns Ásgeirs og aðstoðarmann hans, Guðmund Hjaltason fyrir óheimila lánveitingu til Bjarna Benediktssonar fjármálaráðherra fyrir hönd Vafnings ehf.  Og sá aumi saksóknari, Helgi Magnús segir bara að þessi dómur sé eftir bókinni og komi ekki á óvart!  Hvernig væri að einhver fjölmiðlungur bæði embættismanninn að útskýra þessi orð, sérstaklega þegar haft er í huga að rannsóknin hefur kostað almenning í landinu hundrað milljónir hið minnsta ef tekið er með málskostnaður sem Hæstiréttur ákvað að ríkissjóður greiddi.  Og ef maður les hinn dulkóðaða dóm, þá eru dómsorðin í engu samræmi við málavexti sem Hæstiréttur tekur undir í öllum atriðum.

Hæstiréttur segir í  niðurlagi dómsins:

Þá hefur ákæruvaldið ekki upplýst hvaða tryggingar A banki hf. hafði vegna lána sem bankinn hafði veitt B ehf. og ekki lagt fram upplýsingar um hvert hafi verið verðmæti þeirrar tryggingar sem bankanum var afhent 8. febrúar 2008 og fólst í hlutabréfum í G hf. að nafnverði 349.999.999 krónur.

Að teknu tilliti til framangreindra atriða verður niðurstaðan sú að ákæruvaldið hafi ekki axlað sönnunarbyrði sína fyrir því að háttsemi ákærðu, sem hér um ræðir, hafi falið í sér verulega fjártjónshættu fyrir A banka hf. Samkvæmt því er ekki fullnægt öllum skilyrðum til þess að ákærðu verði gerð refsing samkvæmt 249. gr. almennra hegningarlaga og verða þeir því sýknaðir af kröfum ákæruvaldsins í máli þessu.

Glitnir tapaði 15 milljörðum á þessari lánveitingu en saksóknari klúðrar málinu með því að tiltaka ekki að tryggingarnar sem lagðar voru fram voru  verðlaus bréf.

Hvernig getur Hæstirétttur horft framhjá öllum brotum Lárusar og Guðmundar á hlutafélagalögum og öðrum lögum um fjármálastarfsemi sem hann vísar í og tekur undir og hengt hattinn á algjört aukaatriði í endanlegu dómsorði?  Svona dómar auka ekki virðingu almennings fyrir sjálfstæðum dómstólum. 

En kannski er meira undir en sést í fljótu bragði. Því ef Hæstiréttur hefði staðfest dóm Héraðsdóms þá hefði aðkoma Bjarna Benediktssonar komist aftur í umræðuna. Af því það var jú Bjarni sem veðsetti bréf í Milestone til tryggingar láninu til Vafnings. Um það snýst dómurinn, að hvítþvo Bjarna og aðkomu hans að þessari fléttu.  Auðvitað átti að ákæra Bjarna fyrir innherjasvik því með aðkomu sinni að Vafningsfléttunni þá varð honum ljóst hve bankinn stóð illa og nýtti sér þær upplýsingar til að selja hlut sinn í Glitni.  Sá hlutur nam 130 milljónum sem honum tókst að bjarga.  Til samanburðar þá var ábati Baldurs Guðlaugssonar fyrir sambærilegt brot litlu meiri eða 190 milljónir.

Dómurinn yfir Baldri var fordæmisgefandi og því átti saksóknari tvímælalaust að ákæra Benedikt Sveinsson og Bjarna Benediktsson fyrir þeirra innherjasvik.

 

Björn Valur þarf að biðjast afsökunar

Björn Valur Gíslason bloggaði í ofboði þann 1 febrúar að Sigmundur Davíð, forsætisráðherra væri búinn að loka heimasíðu sinni.  Þessa ályktun dró hann af skilaboðum sem hýsingaraðilinn birti um ógreiddan reikning vegna hýsingarinnar.  Nú hefur Sigmundur greitt skuldina og heimasíðan er aftur opin svo Björn Valur og ritsjórn DV geta tekið gleði sína aftur.  Þetta leiðir hugann að öðru upphlaupi svipaðs eðlis þegar Teitur Atlason sakaði Vigdísi Hauks um að hafa fjarlægt færslu af sínum vef en reyndist vera tæknilegs eðlis þegar að var gáð. 

En það sem Björn Valur ýjaði að var sínu verra en ásökun Teits Atla.  Björn Valur gaf í skyn að Sigmundur Davíð hefði lokað sinni síðu svo menn gætu ekki vitnað í hann eða rekið ofan í hann mótsagnir og lygimál eins og götustráka er háttur.   En auðvitað gera ábyrgir stjórnmálamenn ekki svoleiðis. Þeir hafa nefnilega mestan hag af því sjálfir að halda til haga ræðum og greinum svo hægt sé að hrekja ósannindin og spunann sem endursegjendur láta frá sér. 

Því það er svo auðvelt að slíta orð úr samhengi og gera mönnum upp annarlegar hvatir ef vilji er til slíks.  Illugi Jökulsson gerðist sekur um það í gær þegar hann lagði útaf orðum Sigmundar sem vitnað var til í fréttum miðla í gærkvöldi.  Hann hefði betur lesið ræðuna milliliðalaust.

En svo eru líka aðrir sem fóta sig ekki á málfarssvellinu og ráða ekki við einfaldar beygingarmyndir sagna.  Þetta henti Samúel Karl Ólason, viðskiptablaðamann á Visi.is

Hans endursögn hljóðaði svona:

Sigmundur sagði frá því að nýverið hefði hann bent á þá staðreynd að þótt nauðsynlegt væri að efla bæði innlenda og erlenda fjárfestingu, þá hefði innlend fjárfesting ákveðna kosti umfram þá erlendu. Þau orð hans hafi verið tekin úr samhengi og umræðan hafi vatt upp á sig og hann, ásamt Íslendingum, sagður hræddur við erlenda fjárfestingu.

Blaðamenn sem ráða ekki við að beygja sögnina að vinda, eiga náttúrulega að leita sér að öðrum starfsvettvangi.