Rannsóknarnefnd um einkavæðingu bankanna

Ég hef lengi verið þeirrar skoðunar, að við eigum í meiri mæli að taka okkur til fyrirmyndar stjórnarfar í Bandarikjunum og aðlaga það sem vel tekst til frekar en líta til Norðurlandanna og þaðan af síður til Evrópu. Rannsóknarnefndir þingsins eru eitt af þeim fyrirbærum. Fyrsta alvöru rannsóknarnefnd Alþingis lauk störfum fyrr á þessu ári og þrátt fyrir hrakspár og gagnrýni meðan á vinnu þeirrar nefndar stóð, þá ber öllum saman um það núna að vel hafi tekist til.  Þessvegna er ekki nokkur spurning að þessa tilhögun eigum við að nota í aiknum mæli til að leiða til lykta deilumál sem alltaf virðast blossa upp með jöfnu millibili varðandi pólitísk hrossakaup. Því miður náðist ekki samstaða í þingnefndinni um hrunskýrsluna til að hvetja til opinberrar rannsóknar á sölu ríkisbankanna árið 2003 til glæpamanna og flokksdindla. Samt er það stærsta deilumál seinni ára í íslenskri pólitík og þarf nauðsynlega að fá botn í það mál fyrr en seinna. Þótt allar sakir séu fyrndar og engar refsingar komi lengur til greina þá ber að leiða sannleikann í ljós, öðrum til varnaðar. Þeir sem þar spiluðu aðalhlutverkin eiga ekki að njóta virðingar í íslensku samfélagi. Rannsóknarnefnd Alþingis um einkavæðingu ríkisins í tíð Davíðs Oddssonar og Halldórs Ásgrímssonar þarf að fá jafn víðtækar heimildir og RNA um bankahrunið en það þarf að ganga fetinu lengra og leyfa almenningi að fylgjast með opinberuum vitnaleiðslum eða yfirheyrslum. Þannig verður öll þjóðin aðilar að óopinberum kviðdómi og getur fellt sinn dóm