Kvennalistinn

Í kjölfar kvennabyltingarinnar kom Kvennalistinn. Þar fóru fremstar konur sem vildu brjóta hlekki hugarfarsins og tala um stjórnmál á mannlegum nótum en ekki því yfirlæti sem tíðkast hafði. Ég held reyndar að yfirlætið hafi verið til þess gert að fela vanhæfið en það er önnur saga. Kvennahreyfingin kom eins og ferskur blær inn í umræðuna og þær þorðu að standa með sjálfri sér. Fyrstu þingkonur höfðu þann háttinn á að sitja bara í 2 ár og skipta síðan inná varamönnum og mæltist það vel fyrir. En síðan kom Ingibjörg Sólrún og allt breyttist. Ingibjörgu þótti snemma vænt um athyglina og völdin og hún ákvað að sitja sem fastast og hleypa ekki að næsta manni. Þessi breyting varð síðan banabiti kvennalistans, þessi valdagræðgi Ingibjargar Sólrúnar sem nokkrum árum seinni átti eftir að leiða allsherjarhrun yfir þjóðina. Hverjum hefði dottið það í hug á þeim tíma? Þessi saga ætti að vera núverandi valdhöfum holl áminning að valdagræðgi er óvinur lýðræðisins númer 1.  Konurnar á þingi núna standa kynsystrum sínum í Kvennalistanum langt að baki í málefnalegri afstöðu og jafnvel í gáfnafari. Núna setja konurnar forræðistengd mál á oddinn og allur málflutningur tekur mið af tilfinningalegri afstöðu en ekki rökhyggju. Þetta er hluti af þeim vanda sem þingið stríðir við. Bjöllusauðurinn Ásta Ragnheiður og frekjudósin Ragnheiður Ríkharðsdóttir skaða ímynd þingsins meir heldur en nokkurt annað. Og ekki lagast það þegar konur eins og Þórunn Sveinbjarnardóttir eða Ragnheiður Elín og Þorgerður Katrín bætast í hópinn. Ef þetta eru bestu dætur íslands þá eigum við svo sannarlega ekki betra skilið en því neita ég að trúa. Við eigum konur eins og Salvöru Nordal og Sigríði Benediktsdóttur og fjöldann allan af gáfuðum konum. Við þurfum að skipta þeim inná.  Við þurfum nýjan kvennalista