Viðvaningar á dekki

Ég man alltaf fyrsta skiptið sem ég gægðist út á dekk á síðutogaranum Úranusi RE 343. Þetta var vorið 1965 og ég nýfermdur sveitastrákur að norðan hafði fengið að fara þennan túr sem 2. kokkur. Við vorum þá á karfaveiðum á Grænlandsmiðum. Sjómennska á síðutogara var hættulegt starf. Þegar trollið var tekið eða því kastað þurfti samhenta áhöfn ef ekki átti illa að fara. Hver maður þekkti sitt hlutverk og hverju starfi fylgdi ákveðin virðing og viðurkenning. Næst á eftir að vera vaktaformaður, 2.stýrimaður eða bátsmaður, þótti mest virðing fólgin í að vera pokamaður. Pokamaðurinn bar ábyrgð á að aflinn héldist í trollinu og það þótti hin mesta háðung að fá fráleyst. það skeði þegar pokahnúturinn raknaði upp í sjónum. Að vera hleramenn var líka ákveðin virðingarstaða. Aðeins vönum mönnum var treyst í það starf. þeim til aðstoðar voru svo viðvaningarnir oftast settir. Góðir hleramenn kenndu svo viðvaningunum rétt handtök og kenndu þeim að forðast hættur sem allstaðar lúrðu í leyni. Aðeins þannig var hægt að gerast fullgildur sjómaður. Læra af sér reyndari mönnum. Þetta var lífsins skóli.

Í stjórnmálum gilda aðrar reglur. Þar er ekki spurt hvort þú kunnir.  Hér er óhæfu fólki falin ábyrgð hægri vinstri og enginn spyr um reynslu eða þekkingu. Og efst í píramída vanhæfninnar tróna svo viðvaningarnir í Ríkisstjórninni. 10 viðvaningar á dekki og enginn kafteinn í brúnni! Er nema von að hér sé flestu illa stjórnað?