Skotheldur forseti en ríkisstjórn í afneitun

Ólafur Ragnar Grímsson var sannfærandi í rökstuðningi sínum að vísa icesave III í dóm þjóðarinnar. Hann þorði að standa með þjóðinni, enda hefði hann verið ósamkvæmur sjálfum sér ef hann hefði staðfest lögin eftir svona langa umhugsun. Viðbrögð ríkisstjórnarinnar voru í samræmi við væntingar. Jóhanna gat ekki leynt vonbrigðum sínum og byrjaði strax að kyrja sinn gamla söng um að hér muni allt fara í kalda kol og það sé forsetanum að kenna.  Steingrímur reyndi hins vegar að leggja pólitískt mat á stöðuna og þótt hann greindi vandann rétt, þá var hann ófær um að axla sína ábyrgð í beinni. Því Steingrímur benti réttilega á að hér er við völd ríkisstjórn sem er ófær um að ráða við verkefnin. En í staðinn fyrir að segja af sér og boða til kosninga þá kennir ríkisstjórnin forsetanum um, hvernig umheimurinn horfir til íslenskra stjórnvalda.  Sá lærdómur sem stjórnmálamenn og sérstaklega ríkisstjórnin á að draga af þessari ákvörðun forsetans, er að henni ber að hafa hagsmuni þjóðarinnar að leiðarljósi í störfum sínum en ekki hagsmuni flokkanna og kerfisins eins og gert var í sambandi við afgreiðsluna á icesave III. Ef ríkisstjórninni tekst að sannfæra þjóðina um ágæti laganna þá verða lögin samþykkt. Ef hins vegar pólitíkusarnir fara í hanaslag og óhróðursherferð gegn forsetanum, þá mun þjóðin fella lögin og þar með fella þessa aumu ríkisstjórn