Dómstólarnir, réttarríkið og ábyrgð Alþingis

Daglega berast okkur fréttir úr dómssölum landsins þar sem glæpamenn og óvandað fólk fer með sigur af hólmi í málaferlum sem höfðuð eru hvort heldur gegn því eða af því. Þetta mislíkar mér stórlega og velti fyrir mér ástæðunni. Dómarar eru ekki óskeikulir en þeim eru settar strangar reglur til að dæma eftir. Reglur sem við köllum LÖG og sem eru sett til að þjóðfélagið geti funkerað.

Núna er ástandið mjög óvenjulegt. Því hér logar allt í málaferlum. Fáir virðast sætta sig við almenna túlkun laga og reglna. Flestir vilja sértækar lausnir hvort heldur í samskiptum við ríkið eða í samskiptum við hvert annað. Og undir róa samviskulausir lagasnápar sem hafa beinan hag af þessu ástandi. Hér þarf að grípa til aðgerða áður en kemur til upplausnar. Réttarríkið á að vernda borgarana en ekki glæpamennina. Allt þetta bull um; "saklaus uns sekt er sönnuð" er beinlínis skaðleg klisja.  Og hin almennu mannréttindi eiga ekki við um glæpamenn.  Hér þarf löggjafinn, sem í okkar tilfelli er Alþingi, að taka sér tak og setja lög sem eru skýr!  Og dómarar þurfa líka að passa sig að skapa ekki dómafordæmi, sem ekki byggjast á anda laganna sem dæmt er eftir.

Hér á að ríkja málfrelsi og  því má ekki og á ekki að setja skorður.  Að það skuli vera hægt að kaupa sig undan umfjöllun í skjóli íslenskrar meiðyrðalöggjafar er tímaskekkja sem ber að afnema.  Að auðmaður geti hótað bloggara eða fréttamanni með kostnaðarsömum málaferlum er mismunun sem er ólíðandi.  Og að glæpasamtök eða einstaka óþverri geti hótað stjórnmálamanni með sama hætti er dæmi um réttarríki á villigötum