Sparnaðarráð í kreppunni

Ég á það sameiginlegt með mörgum af minni kynslóð að ég þoli ekki að sjá farið illa með mat.  Þetta á ekkert skylt við fátækt heldur eru það uppeldisáhrif og seinna meir lífsviðhorf sem mótar þetta viðhorf.  Stundum geng ég langt í þessari sérvisku að annarra manna mati en aldrei að mínu eigin áliti.  Annað hvort hafa menn reglur og fara eftir þeim eða menn vingsast til og frá eins og tíðarandinn.

Sparnaðarráðið  snýst um mjólkurumbúðirnar frá MS og hvernig hægt er að nýta til fulls það sem eftir er í AB og rjómafernunum þegar menn halda að allt sé búið. Það er nefnilega þannig að við geymslu þessara afurða þá myndast þykk skán efst í fernunum og þar er reyndar besti parturinn af vörunni sem svo flestir henda því þeir hugsa ekki eða hafa ekki tíma eða er alveg sama. En þar sem ég bæði flokka og skila fyrir utan að henda aldrei mat þá sker ég alltaf AB fernurnar í sundur og skef afganginn áður en ég skola umbúðirnar. (gott er að nota sleikju við verkið) Og þegar ætla mætti að rjóminn sé búinn úr fernunni þá ættu menn að hugsa sig tvisvar um.  Ég helli nefnilega léttmjólk í tóma rjómafernuna og hristi vel.  þannig fæ ég fyrirtaks rjómabland út í kaffið án þess að sóa eða sukka.

Datt þetta svona í hug eftir að ég las nýjasta Sæmundarbloggið.  Sæmi er nefnilega sérvitringur eins og ég