Hvenær nær tittlingur máli?

Árni Páll skrifar langhund í Fréttablaðið í dag um gjaldeyrishöftin og hvers vegna þau virki ekki.  Hann klikkir síðan út með þessum orðum:

"Staðreyndin er samt sú að enginn sem nær máli – hvort heldur er innanlands eða utan – hefur lengur trú á að höftum verði aflétt í fyrirsjáanlegri framtíð með þeim meðölum sem tiltæk eru.
Þessi staða kallar á nýjar lausnir. Um þær fjalla ég í næstu grein".

Þessi fullyrðing, "að enginn sem nær máli" vakti samt mesta athygli mína, því mér finnst að í henni felist nefnilega svar við spurningunni: Af hverju virka ekki gjaldeyrishöft?  Nú er ég greinilega ekki í hópi þeirra sem ná máli að mati Árna Páls og annarra staðnaðra pólitíkusa og hagfræðinga, en mér finnst augljóst að höftin virka ekki af tveim ástæðum. Í fyrsta lagi þá var gengið ekki fest og í öðru lagi þá var ekkert eftirlit tryggt með að þau héldu.  Og þar sem mér er tamt að taka dæmi sem allir skilja, máli mínu til skýringar þá bendi ég á mæðuveikivarnirnar í þessu sambandi. Til að hindra mæðuveikismit þá voru settar upp girðingar sem héldu en jafnframt voru ráðnir sérstakir eftirlitsmenn sem höfðu þann starfa að hafa eftirlit með girðingunum og handsama fé sem komst í gegn og færa það til síns heima. 

Þetta gleymdist þegar lögin um gjaldeyrishöftin voru sett og líka við hverja endurskoðun. það læðist reyndar að manni grunur um, að það hafi verið með vilja gert.  Til að þjóna hagsmunum fjárfursta með ítök inní flokkana. Því ég er fráleitt sá eini sem hef bent á nauðsyn þess að hafa hér öflugt eftirlit með gjaldeyrisgirðingunni. Og einhverjar heimspekilegar vangaveltur um eðli glæpa eru bara til að rugla umræðuna. Það er alveg rétt að glæpamenn verða til vegna laganna og lögin eru nauðsynleg vegna siðblindingjanna, en það breytir engu um þá stöðu sem við erum í, í dag. Í dag eru gjaldeyrishöft nauðsynleg.  Ekki síst vegna skattaundanskota en undanskots á gjaldeyri.  Þótt oftast fari þetta tvennt saman. Og á meðan þau eru, eigum við að nýta tækifærið, til að ná utanum skattsvikin og peningaþvottinn.

Þegar þeim tilgangi er náð er kominn tími til að afnema höftin.  En ekki samkvæmt stöðluðum hugmyndum þeirra sem ná máli,  heldur þarf að leita í smiðju fólks, sem hefur lausnir.  Fólks eins og Lilju Mós og Guðmundar Franklíns,  sem bæði hafa lagt fram athyglisverðar lausnir á gjaldmiðlavandanum.  Lilja með hugmynd sinni að upptöku nýkrónu og Guðmundur með hugmynd að upptöku ríkisdals.  Því vandinn er ekki pólitísk lömunarveiki heldur pólitískur hroki valdastéttarinnar, um að engin hugmynd nái máli nema hún sé frá þeim sjálfum komin. 

Því spái ég að næsta grein Árna Páls  innihaldi sömu gömlu hagfræðilummurnar og sömu pólitísku frasana og við höfum heyrt allar götur frá dögum Benjamíns J. Eiríkssonar.  Honum væri nær að leita til fólks með ferskar hugmyndir.  Jafnvel þótt það nái ekki máli samkvæmt mælikvarða fjórflokksins.

Árni Páll hefur engar lausnir nú frekar en þegar hann var að vinna fyrir bankamafíuna í stóli efnahagsráðherra