Þetta er nú allur "arðurinn"

Svona er nú birtingarmynd heimskunnar í stjórnarliðum sem halda að hægt sé að innheimta auðlindaarð af atvinnugrein sem byggir á óvissu. Hugmyndafræðin gengur ekki upp og aðferðin er í einu orði snargalin.  Enda sjá menn að útgerðamenn munu ekki greiða neitt sem máli skiptir eftir þessari aðferð.  Eina leiðin er sú sem ég hef margoft bent á að láta útgerðina borga hráefnisgjald og láta allan afla á markað.  20% af markaðsverði myndi þannig renna í ríkissjóð sem hráefnisgjald.  Þannig yrði fiskvinnslan ekki skattlögð vegna kvótans.  Og þannig myndu sjómenn ekki verða látnir borga skattinn.  Varlega áætlað þá gæti þessi aðferð skilað ríkissjóði 30 milljörðum á ári í hreint afgjald.  Og ef menn hefðu nú dug í sér að tvöfalda aflann þá erum við að tala um 60 milljarða fyrir ríkissjóð sem er á horriminni og sem greiðir 80 milljarða á þessu ári í vexti!

Allir sjá að lækkun skulda er lífsspursmál.  Með hráefnisgjaldi á allan fisk skapast tekjur til að greiða niður skuldir.  Þetta aumkunarverða sjónarspil varðandi auðlindaskatt á útgerðina þar sem hún fær fyrst að draga frá allan kostnað, skilar engu sem máli skiptir.  Ábati pólitíkusa er hins vegar mikill.  Þeir öðlast vald til að deila og drottna.  Það er ekki það sem þjóðin hefur kallað eftir

Kerfið verður að leggja niður og fólk verður að átta sig á að draumurinn um auðlindarentu er bara draumur.  Fiskurinn í sjónum er bara tegund í útrýmingarhættu eins og allar aðra dýrategundir á jörðinni.  Hvernig getur hann þá verið auðlind?  Fólk verður að hætta að lepja upp bullið í mönnum eins og Þórólfi Matthíassyni og Þorvaldi Gylfasyni og öðrum svonefndum auðlindahagfræðingum.  Auðlindir eru bara námur og efni sem eru í takmörkuðu magni og ekki endurnýjanleg.  Það eru auðlindir.  Allt annað eru hlunnindi.  Á þessu tvennu verða menn að fara að gera greinarmun.  Fyrr komumst við ekkert áfram í að semja um réttláta nýtingu hlunnindanna.

 

1,3 milljarðar vegna sérstakra veiðigjalda