Skrifblinda

Á netinu er allt leyfilegt.  Líka að skrifa og birta klúðurslegan texta. Þegar mönnum er bent á að vanda sig betur og leiðrétta augljósar ambögur þá bera menn nú fyrir sig skrifblindu.  Það er nefnilega það segi ég nú bara.  Er það löggild fötlun að vera skrifblindur og er þá engin lækning til við henni?  Eða er þetta bara enn ein birtingarmynd hins íslenska agaleysis? 

Ég efast um, að til sé einhver genagalli sem orsakar letina  eða hæfileikaskortinn, sem kallaður hefur verið skrifblinda.  Það skrifar einfaldlega enginn góðan texta fyrirhafnarlaust. Til að verða ritfær þarf að uppfylla mörg skilyrði. Í fyrsta lagi þarf að hafa tilfinningu fyrir góðri íslensku, hafa málkennd.  Í öðru lagi þarf að hafa lágmarksþekkingu á setningafræði og setningaskipun og síðast en ekki síst þarf ritfær maður að hafa vissan lágmarks orðaforða.  Enginn verður góður rithöfundur eða textaskrifari nema hafa lesið mikið. Og allir sómakærir rithöfundar lesa yfir eiginn texta, leiðrétta og endurskrifa áður en þeir láta hann frá sér.

Á netinu eru engar slíkar kröfur gerðar. Engin ritskoðun, enginn agi. Hver maður er sinn eiginn ritstjóri og prófarkalesari. Allir þykjast geta af því allir mega! Það er misskilningur. Það er ekkert hvimleiðara en illa skrifaður texti og sérstaklega ef í hlut á háskólagengið fólk. Um það höfum við þó nokkur dæmi hér á blogginu.  Allt sem þarf er að vanda sig. Lesa yfir og leiðrétta.  Það er ekkert til sem heitir skrifblinda.