Sveit í borg

Það er rómantískur draumur að það eigi að varðveita óspillta náttúru í bland við borgarmenningu. Afleiðingarnar verða oft aðrar en menn ætluðu. Votlendið í Vatnsmýrinni og tjörnin í Reykjavík eru dæmi um það.  Vatnsmýrin í kringum Norræna húsið er orðinn sérstakur griðastaður gæsa með tilheyrandi skít og viðbjóð.  Eins er þetta í kringum Iðnó.  Nú vill svo til að ég bý í miðborginni og þetta svæði er mitt útivistarsvæði, hvort heldur til hjólreiða eða göngu.  Og ekki hef ég orðið var við marga á mínum göngutúrum eftir útskitnum göngustígum Vatnsmýrarinnar.  Þess vegna gef ég ekki mikið fyrir áróðurinn um endalausa vernd og friðun.  Ef fólk er ekki að njóta þess sem í boði er þá er betra að nýta það í annað. Það á ekki að vernda náttúruna fyrir náttúrunni.  En það er orðið brýnt að vernda borgarmenninguna fyrir náttúruverndarsinnum.  Græn opin svæði eru of mörg í borginni.  Þeim ber að fækka. Byggjum hús fyrir fólk ekki griðland fyrir fugla. Þeir eru fullfærir um að bjarga sér. Byggjum í Laugardalnum, Vatnsmýrinni og hluta tjarnarinnar. Þeim sem fíla ekki borgarlífið er frjálst að flytja út í sveit en hættið að flytja sveitina í borgina.