Örleikrit

Mašur og lķtiš barn sitja į bekk ķ Vķkurkirkjugarši.

Barniš:   Hvaša stašur er žetta pabbi?
Mašurinn: Žetta var einu sinni gamall kirkjugaršur
Barniš:   Er žį dįiš fólk hérna ofan ķ jöršinni?
Mašurinn: Nei, ekki lengur. Žvķ var öllu mokaš upp  žegar hóteliš var byggt.
Barniš:   Mokaš upp? Og hvar er žaš nśna?
Mašurinn: Sumt er vķst geymt upp į Žjóšminjasafni en öšru var bara hent.
Barniš:   Pabbi, viš skulum fara heim. Žaš er ekkert gaman hér.

 

Kristķn kvešst žó heilt yfir įnęgš meš nišurstöšuna. „Viš höfum eiginlega žį framtķšarsżn aš honum verši sżnd viršing sem einum merkasta minjastaš landsins ķ sjįlfu sér og aušvitaš borgarinnar. En jafnframt aš hann verši borgurunum til įnęgju og žeir geti komiš hingaš og fręšst um sögu svęšisins og um fólkiš lķka sem aš var grafiš hérna ķ garšinum,“ segir Kristķn.


« Sķšasta fęrsla | Nęsta fęrsla »

Bęta viš athugasemd

Ekki er lengur hęgt aš skrifa athugasemdir viš fęrsluna, žar sem tķmamörk į athugasemdir eru lišin.

Innskrįning

Ath. Vinsamlegast kveikiš į Javascript til aš hefja innskrįningu.

Hafšu samband