Bakkabræður

Einu sinni voru 3 bræður sem hétu Steingrímur, Indriði og Svavar.  Dag einn voru þeir sendir til útlanda til að semja um skuld. þegar nokkur tími var liðinn fóru sveitungar þeirra að undrast um þá.  Þeir sendu því mann að Bakka til að spyrja frétta.  Þegar sendimaðurinn bankar upp á kemur Steingrímur til dyra, illa til hafður og býður gestinum að ganga í bæinn. Gesturinn þiggur það.  Setjast þeir nú að kaffidrykkju og dýfa í það gömlum hörðum kleinum sem Steingrímur sagði að kelling af næsta bæ, Jóhanna að nafni hefði sent sér með vinnumanninum Hrannari. Fannst gestinum naumt skammtað. Eftir almennt hjal um hörmungar tíðarfarið og ástandið í pólitíkinni, ber gesturinn loks upp erindið. Og spyr hvort eitthvað sé að frétta af sendiferð þremenninganna og hvernig gangi að semja um skuldina.  Steingrímur kveður ekkert að frétta.  Og þess sé örugglega langt að bíða, að Indriði og Svavar komi heim með samninginn.  Að því sögðu slíta þeir talinu og gesturinn kveður.  En hann hafði ekki lengi gengið þegar hann mætir þeim Indriða og Svavari rallfullum.  Hann kastar á þá kveðju og spyr hverju valdi að þeir séu heim komnir, og segir að Steingrímur hafi ekki átt von á þeim á næstunni. Við það koma vöflur á tvímenningana uns Svavar segir að þeir hafi ekki nennt að hanga lengur yfir þessum samningum.  Enda ekki alveg skilið þetta flókna tæknimál, sem var talað. En þeim hafi verið sagt að þetta væru góðir samningar,  og það þyrfti ekkert að borga næstu 6 árin og eftir það væri örugglega hægt að slá lán fyrir afborgununum.  "Hafið engar áhyggjur" sagði Indriði. "Þetta reddast örugglega því við seljum bara beljurnar og heyið ef við lendum í vandræðum með afborganirnar og svo getur líka vel verið að við verðum bara fluttir til útlanda áður en við þurfum að borga og þá þurfum við ekkert að borga" Jóhanna, kellingin frá Skjaldborg, hafi talað um að miklu betra væri að búa í Eessbélandi.  Með það hurfu þeir Indriði og Svavar heim á leið en sendimaðurinn flýtti sér til fundar við sveitunga sína til að segja þeim tíðindin.  Sveitungarnir brugðust hissa við og sendu fulltrúa heim að Bakka og sem kröfðust þess að sjá þennan samning.  Steingrímur kvað enga þörf á því.  Svavar hefði komið heim með snilldar samning. Eftir stutt málþóf féllst hann þó að lokum á að þeir gætu lesið samninginn inní betri stofu, einn í einu svo framarlega sem þeir færu ekki með hann útúr húsi. Á þetta sættust menn en Indriði og Svavar voru hvergi sjáanlegir.  Sagði Steingrímur að Svavar hefði lagst til svefns að sofa úr sér ölvímuna eftir veisluna sem hann hélt í tilefni samninganna.  Líður nú nokkur tími uns dregur til tíðenda.  En svo gerist það að efni samningsins spyrst út meðal sveitunganna.  Sem að vonum þykja þetta alls ekki góðir samningar.  Eiginlega bara arfavondir samningar. Og 90% þeirra samþykkja að greiða ekki.  Og senda þau skilaboð til útlanda, að þessi samningur væri ómark því vondu útlendingarnir hefðu  hellt Svavar fullan og platað hann til að skrifa undir. Þessu gátu útlendingarnir ekki mótmælt og lýkur þar með þessari sögu af Bakkabræðrum hinum nýju.  En lærdómurinn sem dreginn var af þessum viðskiptum var lítill.  Meira af því seinna