Bjarni er veiklyndur vingull með veikt bakland

Sviptingarnar ínnan fjórflokksins frá hruni eru eðlilegar. Innan allra flokkanna hefur verið tekist hart á um formennsku og leiðtogahlutverk. Á bak við tjöldin makka svo þeir um völd sem raunverulega ráða.  Fljótt á litið virðist sem flokkarnir séu að skerpa á sérkennum sínum og reyna á þann hátt að koma af sér stimpli fjórflokksgrýlunnar. Nema Sjálfstæðisflokkurinn.  hann virðist ekki vita hvort hann er að koma eða fara.

Mér sýnist að Framsóknarflokkurinn hafi fyrstur flokka,  undir forystu Sigmundar Davíðs áttað sig á nauðsyn slíkrar andlitslyftingar. Og það hefur hann nýtt sér á kostnað hinna þriggja. Á meðan bæði Sjálfstæðisflokkurinn og Vinstri Grænir hafa látið Samfylkinguna stýra sinni stefnu, þá hefur Framsóknarflokkurinn einn allra haldið uppi raunverulegri gagnrýni á stefnu stjórnarinnar og þá sérstaklega umsóknina að ESB aðild og undanlátssemina í icesavemálinu.  Þannig markaði Framsóknarflokkurinn sér sérstöðu og trúanleika sem hann er að innleysa í dag í fylgi upp á 30%.

Og auðvitað skiptir máli hvað formaður í flokki gerir.  Formaður á að vinna í anda stefnu síns flokks.  Ekki samkvæmt eigin túlkun á hvað sé skynsamlegast.  Bæði Steingrímur J og Bjarni Ben urðu viðskila við stefnu sinna flokka.  Þess vegna var þrýst á Steingrím J. að stíga til hliðar og sams konar öfl eru nú að vinna að því að Bjarni Benediktsson stigi til hliðar.   Sjálfstæðisflokkurinn þarf á næstu árum að finna sína eigin stefnu aftur. Marka sér stað í hugum kjósenda og vera trúr þeirri stefnu.  Hann verður aldrei aftur breiðfylking hinna ólíku hagsmuna.  Þetta held ég að margir skynji og klíkan kringum Hönnu Birnu vill stýra þeirri stefnu og móta hana.  Þeirri klíku finnst Bjarni Ben of frjálslyndur.  Of hallur undir stefnu Samfylkingar, of stefnulaus.  En ég er ekki viss um að vandræði Sjálfstæðisflokksins leysist við að skipta um formann.  Vandamálið er djúpstæðara og er fólgið í pólitískum gildum.  Getur flokkurinn brotist undan valdi sérhugsmunaaflanna eða ekki.  Flokkur sem kennir sig við frelsi en styður einokun er ekki trúanlegur.  Það er hinn raunverulegi vandi Sjálfstæðisflokksins.

 Bláa höndin er að missa tökin.  Hið gamla ættarveldi Engeyinga er ekki lengur allsráðandi í íslensku viðskiptalífi.  Kannski er Hanna Birna hin íslenska Thatcher.  Það gæti alveg verið.  Alla vega virðist hún hafa pólitískan metnað og trú á sér. Og áhangendur Sjálfstæðisflokksins eru sauðir sem vilja láta teyma sig.  Þá dreymir meira en aðra um sterkan leiðtoga sem sér bara um pólitíkina meðan þeir sjá um sinn business.

 

 

 

„Ég útiloka ekkert“

Athugasemdir

[Sigurður Haraldsson, 12.4.2013 kl. 11:15]

Sjáfstæðisflokkurinn með Bjarna Ben í forsvari má fara norður og niður fyrir mér!