Lífið er áreiti

Öllum að óvörum hefur eldur kviknað í glæðum bálköstsins, sem kveiktur var undir Jóni Baldvini Hannibalssyni, fyrir nokkrum árum. Bálkesti haturs, beiskju og illgirni fáeinna kvenna, sem vildu gera lítið úr hinum gamla ref að vestan vegna meints áreitis í garð nokkurra þeirra.

Og hverjar voru svo sakargiftirnar fyrir utan ósætti Aldísar við foreldra sína, sem á ekki þarna heima. Jú sakargiftirnar voru helstar að karlinn kunni ekki með vín að fara. Undir áhrifum var hann bæði klæminn og fjölþreifinn og særði iðulega blygðunarsemi þolendanna og þá helst áratugum eftir meint áreiti. Og þetta eru maddömur sem enn sækja í hans félagsskap og Bryndísar.  Hvernig stendur á því að slíkur dónakall er svona vinsæll?

Ég skil ekki þetta upphlaup núna. Jón er hvorki nauðgari né þjáist hann af barnagirnd svo vitað sé. Strokur, káf og blautir kossar eru ekki glæpir.  Þeir sem halda öðru fram þarfnast öðruvísi athygli en felst í nornaveiðum Hildar Lilliendahl og stallsystra hennar.

Og hvað hefur Jón Baldvin gert afkomendum Jökuls heitins Jakobssonar? Hvers vegna eru bæði Stundin og DV virkjuð í þetta ærumorð sem herferðin er?  Það er fullt af fólki sem tengir svona ásakanir við alvarlega kynferðisglæpi og spáir ekkert í sakargiftir. Gagnvart þessu fólki er Jón sekur og sá ærumissir verður ekki bættur. 

Nú þarf að spyrna við fótum og taka á ofsóknum öfgafemínista. Enginn kemst í gegnum lífið án áreitis í ýmsu formi. Hvernig við tökumst á við það, er það sem skilgreinir okkur.   Það eru til raunveruleg fórnarlömb kynferðisáreitni,valdagræðgi og mannfyrirlitningar.  Þeim ber að hjálpa. Kellingar sem þola ekki nekt eða strokur um afturenda eru að afneyta kynvitund sinni. Þær geta átt sig sjálfar.