2 atriði sem ekki ganga upp

Ef útgönguskatturinn verður 35% þá þýðir það að Seðlabankinn verður samt að útvega 960 milljarða í gjaldeyri til að losa um allar eignir kröfuhafa. Í dag á Seðlabankinn 40 milljarða í óskuldsettum gjaldeyrisvarasjóði.  Þarna sé ég ekki betur en skapist gagnfæri fyrir kröfuhafa.  Þeir gætu einfaldlega valdið greiðslufalli ríkissjóðs ef þeir ákvæðu allir að fara með sitt fé þrátt fyrir þennan skatt.  Þarna þarf að fara mjög varlega og varast flas.

Hitt atriðið varðar ályktun Evrópudómstólsins um verðtryggingarsamningana.  Ætla menn virkilega að nota tæknilegan galla í samningum sem ástæðu til að hlaupast undan greiðsluskyldu?  Ég vona svo sannarlega að stjórnvöld geri strax ráðstafanir til að koma í veg fyrir skrípaleik dómstóla eins og þann sem varð vegna gjaldeyrislánanna svokölluðu.  Auðvitað kemur það ekki til greina að lánasamningarnir verði dæmdir ólöglegir vegna tæknigalla.  Fólk tók verðtryggð lán vegna lágrar afborgunar.  Fólk var ekkert að spá í að þurfa að greiða þau til baka tuttuguföld.  Það var bara seinni tíma höfuðverkur.

Nú verður bara að setja lög sem taka á þessu og sekta viðkomandi lánastofnanir um væna fúlgu.  Sú sektargreiðsla gæti svo nýzt til niðurgreiðslu á vaxtaokrinu. 

Þetta held ég að sé skásta lausnin því menn eru ekki að fara að afnema hér verðtryggingu á næstunni.

Athugasemdir

[Jóhannes Laxdal Baldvinsson, 25.11.2014 kl. 17:12]

 Fordæmið sem hægt er að vísa til eru sektarálögur Samkeppniseftirlits vegna brota á lögum. Það datt engum í hug að til dæmis viðskiptamenn MS ættu rétt á bótum. Í sambandi við bankana er ljóst að þeir brutu reglur neytendalaga en ekki þar með sagt að lántakendur öðlist kröfu eða geti krafist ógildinga á þeim grunni og alls ekki með vísan til samningalaga sem eru afdráttarlausari um ástæður sem réttlæta riftun á samningum