Landlæknisembættið og Parkinsons lögmálið

Landlæknisembættið hefur verið í fréttum að undanförnu. Fyrst og fremst vegna slælegs eftirlits með læknum og öldrunarheimilum. Hjá Landlækni fást lítil svör eins og fyrri daginn. Landlæknisembættið er sú ríkisstofnun sem þanist hefur hvað mest út undanfarin ár. Tala má um sprengingu í vexti þessarar stofnunar sem í raun ætti að vera í skúffu hjá heilbrigðisráðuneytinu. Hvernig þessi yfirbygging gat gerst er rannsóknarefni út af fyrir sig. Gagnsleysi svona stofnunar eykst í réttu hlutfalli við fjölda starfsmanna. Ef einhver efast um að lögmál Parkinsons eigi við rök að styðjast, þarf ekki annað en skoða vöxt landlæknisembættisins. En samkvæmt Parkinson þá er lögmálið afleiðing tveggja samverkandi krafta. Annarsvegar vilja embættismenn fjölga undirmönnum sínum en ekki keppinautum, og hinsvegar skapa embættismenn vinnu hver fyrir annan. Hann benti líka á að á hverju ári varð 5-7% aukning á starfsmannafjölda í opinberri þjónustu, „óháð breytingum á magni vinnu (ef nokkrar voru)“.  Þessi 5-7% er reyndar hærri tala í þessu tilviki.

  Heimild Wikipeda

Skortur á hórum

Um daginn skrifaði ég pistil um hóruna hans Björgólfs. Sú færsla rataði strax í top 5 á Blogg Gáttinni. Svona er erfitt að endurtaka í vaxandi samkeppni við spammið.  Það skortir hórur. En hvernig kemur maður sér á framfæri?  Ekki kæri ég mig um að gerast fréttabloggari og ég nenni ekki lengur að gera athugasemdir hjá öðrum. Samt hef ég metnað til að verða marktækur bloggari. því verður ekki neitað. Ég tel mig vera sæmilega ritfæran og ég stunda ekki eintómt niðurrif og áróður.  Oftar en ekki bendi ég á lausnir. Og hvað ef ég fæ fasta lesendur?  Mun ég hafa úthald til að blogga reglulega fyrir þann lesendahóp?  Af hógværð hef ég ekki verið að flíka menntun minni, en ég hef þó lokið ákveðinni gráðu , ólíkt Sigmundi Davíð, og veit að til þess að byggja upp eftirspurn þá verður að tryggja stöðugt framboð. Það hugnast mér ekki. Ég met frelsið ofar öllu. Ég gæti aldrei orðið fastur pistlaskrifari, hvorki hjá sjálfum mér né öðrum. Með batnandi tíð og vonandi sól og sumri þá nenni ég ekki að sitja yfir tölvunni. Hórurnar geta því dregið andann léttar.....að sinni

Brimreið

Það er ekki mikið mál að vera alþingismaður á Íslandi. Þeir vinna bara í 2 ár og síðan tekur við þægilegt meðvitundarleysi í önnur 2 ár. Þeir þurfa ekki einu sinni að lesa lagafrumvörpin sem þeir samþykkja. Þessu verklagi má einna helst líkja við brimreið eða surfing. Erfiðasta verk brimarans er að róa útfyrir brimið og koma sér síðan fyrir á þægilegri öldu sem ber hann til lands.

Í dag er kjörtímabilið hálfnað. Allir Alþingismenn eru búnir að koma sér fyrir á öldunni sem ber þá til lands. Þeirra bíður auðvelt tímabil. Þeir Alþingismenn sem áður voru duglegir að koma upplýsingum og stundum lýðskrumi til kjósendanna eru þagnaðir.  Nú heyrist ekki lengur í Sigmundi Erni, Höskuldi Þráins, Valgerði Bjarna eða Ásmundi Daða. Jafnvel Ólína bloggar ekki lengur um þingstörfin. 

En Alþingismenn skulu búa sig undir harða lendingu. Hætt er við að brimskaflinn brotni á þeim sem ekki heldur vöku sinni

Um pólitíska hagfræðinga og Samfylkingarspuna

Gísli Bald skrifar smá spuna um grein Ólafs Arnarssonar í dag. Gísla finnst ómaklega vegið að fjármálaráðherra. Samt getur Gísli ekki mótmælt kjarnanum í grein Ólafs. Segir bara að það sé eðlilegt að gerð hafi verið mistök!  WTF segi ég nú bara. Maður getur ekki kallað þessi mistök eðlileg. Og það er ekki hægt að segja að icesave samningur Svavars Gestssonar, sem Steingrímur J. undirskrifaði og skuldbatt þar með ríkissjóð að Alþingi forspurðu, hafi verið eðlileg stjórnsýsla og bara smá mitök svona eftir á að hyggja!  Og hvað með aðrar gerræðislegar ákvarðanir sem þessi stjórn og þá sérstaklega Steingrímur og Árni Páll bera mesta ábyrgð á hafa tekið?  Ákvarðanir eða mistök eins og Gísli kallar það að eyða hundruðum milljarða í óþarfar aðgerðir. Sjóvá, Spkef, Byr.  Listinn er ótæmandi. Það er eins og simpansarnir hans Jóns Bjarnasonar hafi verið ráðnir í verktöku af öðrum ráðherrum líka. En það kemur ekki í veg fyrir ráðherra ábyrgð. Og fyrir þá ábyrgð verða þessir ráðherrar látnir svara. Ólafur Arnarson skiptir engu og ekki heldur ritstjóri Morgunblaðsins. Gísla væri nær að gagnrýna þessa stjórn sem hann ber siðferðilega ábyrgð á heldur en klæða réttmætar aðfinnslur í pólitískan búning.

Fésbókarspæjararnir

Fésbókin er samskiptamiðill þeirra sem nota hana.  Öðrum kemur ekki við hvað þar gerist.  Að hér skuli vera gerðar út 2 bloggsíður, sem eingöngu snúast um að njósna um fésbókarnotendur og miðla því til umheimsins lýsir lágkúru af verstu sort. Það er eitthvað svo ónáttúrulegt við þessa iðju að líkja má einna helst við gægjufíkn. En lágkúran er víst smitandi. Hér hefur þróast bloggsamfélag sem eingöngu snýst um hégóma. Tískublogg og blogg sem sérhæfa sig í fréttum af frægu fólki hefur tekið við af Gulu Pressunni alræmdu. Allt snýst um fyrirsagnir. Engu máli skiptir þótt innihaldið sé ekkert eins og þessi heimskulegu örblogg sanna. Mér gremst þetta óstjórnlega því bloggið gæti verið svo öflugur miðill ef við losnuðum við SPAMMIÐ

Upplýsingalögin - Þegar svart verður hvítt

Breytingar forsætisráðherra á Upplýsingalögunum eru til að skerða rétt almennings til að afla upplýsinga um ákvarðanir sem stjórnvöld bera ábyrgð á. Þrátt fyrir að í 1.gr standi skýrum stöfum:

Markmið laga þessara er að tryggja gegnsæi í stjórnsýslu og við meðferð opinberra hagsmuna m.a. í þeim tilgangi að styrkja:
    1.      upplýsingarétt og tjáningarfrelsi,
    2.      möguleika almennings til þátttöku í lýðræðissamfélagi,
    3.      aðhald fjölmiðla og almennings að stjórnvöldum,
    4.      möguleika fjölmiðla til að miðla upplýsingum um opinber málefni,
    5.      traust almennings á stjórnsýslunni.  

En þegar þetta frumvarp er skoðað nánar þá kemur hið gagnstæða í ljós. Þetta kalla ég öfugmæli. Þegar svart verður hvítt og vice versa. Fyrir þá sem ekki fylgjast með því smáa þá hef ég peistað tilgangi laganna sem eru tiltekin í X kafla. Þar sést grímulaust hver tilgangurinn er. Að girða fyrir að almenningur fái aðgang að forsendum þeirra ákvarðana sem ríkisstjórnin tók í sambandi við icesave, ESB og viðskiptin við skilanefndir föllnu bankanna.  Einnig samskiptin við AGS.
Þetta á að sveipa 110 ára þagnarhjúp  

Og önnur skjöl á að vernda í 50 ár eða 60 ár! Hvurslags fasismi er hér á ferð. Þessi kynslóð og sú næsta á ekkert að fá að vita hvað hér gerðist í hruninu. Hvorki þá, á undan eða á eftir. Sagnfræðingar verða múlbundnir og sagan verður ekki skráð! Skömm Jóhönnustjórnarinnar er ævarandi ef þetta verður samþykkt. Þá dugar ekki minna en bylting til að bola þeim frá völdum. Þessu landráðapakki

 

Breytingar á öðrum lögum.

    Við gildistöku laga þessara breytast eftirfarandi ákvæði laga sem hér segir:
    1.      Stjórnsýslulög, nr. 37/1993, með síðari breytingum:
                Í stað 1. mgr. 15. gr. laganna koma fjórar nýjar málsgreinar, svohljóðandi:
                Aðili máls á rétt á aðgangi að skjölum og öðrum gögnum er mál varða. Ef við verður komið skal veita aðgang að gögnum á því formi eða sniði og á þeim tungumálum sem þau eru varðveitt á, nema þau séu þegar aðgengileg almenningi með rafrænum hætti. Þegar skjöl eru eingöngu varðveitt á rafrænu formi getur aðili valið á milli þess að fá þau afhent á því formi eða útprentuð á pappír.
                Þegar skjöl eru mörg er heimilt að fela öðrum að sjá um ljósritun þeirra. Hið sama á við hafi sá sem afhendir gögn ekki aðstöðu til að ljósrita skjöl. Aðili skal þá greiða þann kostnað sem hlýst af ljósritun skjalanna. Hið sama gildir um afritun annarra gagna en skjala eftir því sem við á.
                Forsætisráðherra ákveður með gjaldskrá hvað greiða skuli fyrir ljósrit og afrit gagna sem veitt eru samkvæmt lögum þessum þannig að mætt sé þeim kostnaði sem af því hlýst, þ.m.t. efnis- og launakostnaði og eðlilegum afskriftum af þeim búnaði sem notaður er við afritun upplýsinga.
                Ef fyrirsjáanlegt er að kostnaður við afritun eða ljósritun verði hærri en 10.000 kr. er heimilt að krefjast fyrirframgreiðslu.
    2.      Lög um Þjóðskjalasafn nr. 66/1985, með áorðnum breytingum:
                a.      Á eftir 2. mgr. 5. gr. laganna kemur ný málsgrein, svohljóðandi:
                    Skilaskylda tekur einnig til lögaðila sem eru að 75% hluta eða meira í eigu hins opinbera. Þá tekur skilaskylda einnig til einkaréttarlegra lögaðila að því er varðar gögn sem til hafa orðið í starfsemi sem hann hefur tekið að sér að sinna á grundvelli 30. gr. laga um fjárreiður ríkisins, eða annarrar sambærilegrar lagaheimildar. Þjóðskjalasafn Íslands tekur ákvörðun um hvort viðkomandi aðilar beri skilaskyldu gagnvart héraðsskjalasafni.
                b.      Við lögin bætist ný grein sem verður 5. gr. a, svohljóðandi:
                    Þjóðskjalasafn Íslands skal setja reglur um það hvernig skjalavörslu og skjalastjórn í stjórnsýslu skilaskyldra aðila skuli hagað, svo og skráningu, flokkun og frágangi skjala til afhendingar til safnsins, þar með talið samþykkt skjalavistunarkerfa.
                    Skilaskyldum aðilum skv. 5. gr. er skylt að skrá mál sem koma til meðferðar hjá þeim á kerfisbundinn hátt og varðveita málsgögn þannig að þau séu aðgengileg í samræmi við reglur skv. 1. mgr.
                c.      9. gr. orðast svo:
                    Þjóðskjalasafni Íslands er skylt, sé þess óskað, að veita almenningi aðgang að skjölum þegar liðin eru 30 ár frá því að þau urðu til enda gildi ekki þær takmarkanir sem fram koma í 9. gr. a – 9. gr. c. Er þá miðað við síðustu innfærslu eða síðasta bréf afgreidds máls.
                    Ef ákvæði 9. gr. a – 9. gr. c eiga aðeins við um hluta skjals skal veita aðgang að öðru efni skjalsins ef unnt er að skilja upplýsingar sem falla undir undantekningar frá þeim upplýsingum sem veita má aðgang að.
                d.      Við lögin bætist ný grein, sem verður 9. gr. a, svohljóðandi:
                    Þjóðskjalasafni Íslands er skylt, sé þess óskað, að veita almenningi aðgang að skjölum þegar liðin eru áttatíu ár frá því að þau urðu til þótt þar komi fram upplýsingar er varða fjárhags- og einkamálefni einstaklinga, þar á meðal persónuupplýsingar sem teljast viðkvæmar í skilningi 8. tölul. 2. gr. laga um persónuvernd og meðferð persónuupplýsinga, svo og upplýsingar um vernd vitna, brotaþola og annarra sem fjallað er um í skjölum hjá lögreglu, ákæruvaldi, dómstólum og stjórnvöldum sem hafa vald til að beita stjórnsýsluviðurlögum.
                    Þrátt fyrir ákvæði 1. mgr. er óheimilt að veita aðgang að sjúkraskrám og öðrum skrám um heilsufarsupplýsingar nafngreindra manna fyrr en liðin eru 100 ár frá síðustu færslu í skrárnar.
                    Þrátt fyrir ákvæði 1. mgr. er aðgangur að aðalmanntölum, prestsþjónustubókum og sóknarmanntölum heimill þegar liðin eru 50 ár frá því að upplýsingar voru færðar inn.
                e.      Við lögin bætist ný grein, sem verður 9. gr. b, svohljóðandi:
                    Óheimilt er að veita aðgang að skjölum sem hafa að geyma upplýsingar sem snerta virka og mikilvæga hagsmuni einstaklings eða fyrirtækis um atvinnu-, framleiðslu- eða viðskiptaleyndarmál.
                f.      Við lögin bætist ný grein, sem verður 9. gr. c, svohljóðandi:
                    Stjórnvald getur ákveðið við afhendingu skjala til Þjóðskjalasafns Íslands að skjal verði fyrst aðgengilegt þegar liðin eru 60 ár frá því að það varð til ef það þykir nauðsynlegt til að vernda virka almannahagsmuni um:
                a.     öryggi ríkisins eða varnarmál,
                b.     samskipti við önnur ríki eða fjölþjóðastofnanir,
                c.     bréfaskipti stjórnvalda við sérfróða menn til afnota í dómsmáli eða við athugun á því hvort slíkt mál skuli höfðað,
                d.     viðskipti stofnana og fyrirtækja í eigu ríkis og sveitarfélaga, að því leyti sem þau eru í samkeppni við aðra.
                    Veita skal aðgang að skjölum sem 5. tölul. 10. gr. upplýsingalaga tekur til þegar ekki er lengur ástæða til að ætla að miðlun upplýsinganna geti haft skaðleg áhrif á umhverfið.
                g.      Við lögin bætist ný grein, sem verður 9. gr. d, svohljóðandi:
                    Þegar sérstaklega stendur á getur þjóðskjalavörður ákveðið að synja um aðgang að skjali sem er yngra en 110 ára, svo sem þegar það hefur að geyma upplýsingar um einkamálefni einstaklings sem enn er á lífi eða um almannahagsmuni er að ræða.
                h.      Við lögin bætist ný grein, sem verður 9. gr. e, svohljóðandi:
                    Þjóðskjalasafni Íslands er skylt, sé þess óskað, að veita aðila sjálfum aðgang að skjölum um hann þegar liðin eru 30 ár frá því að þau urðu til enda gildi ekki þær takmarkanir sem fram koma í 9. gr. b og 9. gr. c.
                    Heimilt er að takmarka aðgang aðila að gögnum skv. 1. mgr. ef þau hafa jafnframt að geyma upplýsingar um einkamálefni annarra, enda vegi þeir hagsmunir þyngra sem mæla með því að upplýsingunum sé haldið leyndum en hagsmunir þess sem fer fram á aðgang að gögnum.
                    Ef ákvæði 9. gr. b., 9. gr. c og 2. mgr. þessa ákvæðis eiga aðeins við um hluta skjals skal veita aðgang að öðru efni skjalsins ef unnt er að skilja upplýsingar sem falla undir undantekningar frá þeim upplýsingum sem veita má aðgang að.
                    Þrátt fyrir ákvæði 1. mgr. fer um rétt sjúklings til aðgangs að sjúkraskrá sinni eingöngu samkvæmt ákvæðum laga um sjúkraskrár.
                i.      Við lögin bætist ný grein, sem verður 9. gr. f, svohljóðandi:
                    Um meðferð Þjóðskjalasafns, eða annarra aðila, á beiðnum skv. 9. gr. og 9. gr. a – 9. gr. e fer eftir ákvæðum IV. kafla upplýsingalaga, eftir því sem við getur átt. Frestur til afgreiðslu beiðna samkvæmt nefndum ákvæðum skal þó að jafnaði vera 15 virkir dagar, sé ekki unnt að afgreiða beiðni fyrr. Um kæru vegna ákvarðana sem teknar eru á grundvelli þessara ákvæða fer eftir ákvæðum V. kafla upplýsingalaga.

Forsetaræði

Í fyrra þega ég var að velta mér upp úr nauðsynlegum stjórnarskrár breytingum, þá komst ég að þeirri niðurstöðu að ein mikilvægasta breytingin sem þyrfti að gera hér væri að taka upp forsetaræði að Bandarískri fyrirmynd. sjá hér  Ísland er lýðveldi og þessvegna á æðsti embættismaðurinn að vera forseti og stýra framkvæmdavaldinu. Ástæðan fyrir núverandi skipan mála er einfaldlega vegna þess að stjórnarskráin okkar er sniðin að dönskum lögum. Núna við fyrstu alvöru endurskoðunina þá er engin ástæða til að viðhalda hér danskri konungsskipan.Kostir forsetaræðis eru margir. En þessir helstir.

1. Einföldun og skilvirkni eykst.
2. Ábyrgð verður skýr.
3. Þingið öðlast meira sjálfstæði

Núverandi stjórnskipun er gersamlega ónýt. Hér fá fagráðherrar frjálsar hendur og enginn ber ábyrgð á klúðrinu sem fagráðherrar gerast sekir um. Og svo hin geigvænlega sóun ríkisfjár sem er líka afleiðing ráðherraræðisins. Þetta nýja frumvarp til breytinga á Stjórnarráði Íslands er gagnslaust ef ekki verður gerð breyting á hlutverki og stöðu forsetans.  Íbúafjöldinn á Íslandi er á við starfsmannafjöldann hjá General Motors. Við þurfum ekki svona mikla yfirbyggingu. Við höfum ekki efni á svona mikilli yfirbyggingu. 

Þar fyrir utan þá eru núverandi kosningalög með þeim hætti að við vitum aldrei hverja við erum að kjósa til Alþingis eða hverjir mynda stjórn. Beint lýðræði felst í að kjósa forsetann beint. Þá fær fólk þann einstakling sem það treystir til að stýra þessu fámenna þjóðfélagi.  Það er fyrsta skrefið að sátt í þjóðfélaginu.

p.s.  Til að taka af öll tvímæli þá er ég að tala um forsetaembættið. Ekki þann einstakling sem nú gegnir því. Enda var hann kosinn á allt öðrum forsendum

Íslenska Blöðruhagkerfið

Ástæðan fyrir því hvernig íslenska hagkerfið blés út voru aðallega 2. Bankarnir fóru að lána kvótakóngum peninga gegn veði í kvótanum og að teknar voru upp reikningsskilareglur sem leyfðu fyrirtækjum og lögaðilum að færa óefnisleg gæði til eignar, svokallaða viðskiptavild. Afleiðingarnar eru þekktar.  En hefur verið dreginn einhver lærdómur af þessu?  Ekki er svo að sjá. Ennþá eru menn að veðsetja kvóta og ennþá eru bæjarfélög að falsa eigin efnahagsreikninga með því að færa óbyggt byggingarland sem eignir í bókhaldið.  Er ekki kominn tími til að breyta reiknings skilareglum og ákæra helstu endurskoðendur fyrir hlutdeild í efnahagsbrotum? Sú málamyndaendurreisn sem hér hefur verið unnið að er eins og að gefa magnyl við magasári eða setja plástur á fótbrot.  En hvers er svo sem að vænta þegar alger fáviti er látinn bera ábyrgð á þessum málum í ríkisstjórninni.

Spávísindi

Fíflin á Alþingi bera lotningarfulla virðingu fyrir spávísindamönnum. Sérstaklega eru hagfræðingar og fiskifræðingar í miklum metum. það er eins og tenging við álit spámannanna gefi málum samstundis gæðastimpil. En er það svo í reynd? Veðurfræði er líka ein af þessum spávísindum. Og öll þekkjum við hvernig veðurfræðingum getur skjöplast í spám sínum þrátt fyrir bestu mögulegar upplýsingar. Enda gefa veðurfræðingar sig ekki upp fyrir að vera óskeikulir. En það gera hins vegar fiskifræðingar og hagfræðingar. Hagfræðin verður aldrei nákvæm vísindi vegna þess að mannleg hegðun er svo stór þáttur í öllum kenningum hagfræðinnar. Um mannlega hegðun er ekki hægt að spá.  Eins er það með hafið. Fiskifræðingar vita nákvæmlega ekkert um fiskstofnana við Ísland. Það eru jú uppi kenningar en ekkert af þessum kenningum er stutt neinni vissu. Enda ekki verið reynt að afla neinna gagna að ráði. Fjársvelti Hafrannsóknarstofnunar er algert og afskipti stjórnmálamanna sem og hagsmunaaðila gerir illt verra. Í dag á ég mér bara eina ósk. Að fiskifræðingar og hagfræðingar viðurkenni að þeirra vísindi eru ekki óskeikul.  Að þeir taki veðurfræðinga sér til fyrirmynda. Við höfum ekki efni á að Íslandi sé stjórnað eftir spávísindum. Ekki frekar en grasalækningar verði teknar upp á Landsspítalanum.

Kanarífuglinn hennar Jóhönnu

Kanarífuglinn af kellu
hvattur á hættunnar slóð
Hrannar B. austur á Hellu
hnípinn með ífóninn stóð

Askan um augu hans flökti
og ofan í óvitin smaug
Skelfdur á símanum slökkti
er skúmur á rúðuna flaug

Við illan leik austur að Klaustri
að endingu komst þetta skinn
Því ferðin var farin í flaustri
en feigur hann er ekki um sinn