Stjórnarskrá Samfylkingarinnar

Jóhanna Sigurðardóttir er áhugasöm um breytingar á stjórnarskránni.  Í mörg ár stjórnaðist þessi áhugi af raunverulegri lýðræðisást, en í dag gegnir öðru máli.  Jóhanna hefur löngu sagt skilið við hugsjónirnar enda veit hún að alvöru pólitík snýst ekki um hugsjónir.  Henni voru falin völd og þau völd kenndu Jóhönnu að pólitík snýst bara um hagsmuni. Hagsmuni Flokksins, sem svo aftur tryggir áframhaldandi völd.

Þegar Jóhanna tók við forsætisráðherra djobbinu af Geir þá datt henni ekki í hug að nú væri loks tækifæri til að vinna að hagsmunum þjóðarinnar. Það væri tækifæri til að koma auðlindunum undir þjóðina og færa völdin til kjósendanna.  Nei það var ekki það, sem vakti fyrir henni með því að skipa vin sinn Lúðvík Bergvinsson í verktakavinnu við að undirbúa ríkisvæðingu auðlindanna áður en unnt væri að framselja löggjafarvaldið endanlega til Brussel. 

Liður í þessum áformum var þess vegna að gera ákveðnar breytingar á stjórnarskránni. Sérstaklega varðandi heimild til að framselja stjórnarskrárvald til erlendra ríkja (ESB) og ákvæði sem tryggði yfirráð stjórnmálaelítunnar yfir auðlindunum.  Þetta sést ef menn lesa lög um Stjórnlagaráðið.  En þar segir:

Stjórnlagaráð taki sérstaklega til umfjöllunar eftirfarandi þætti:
    1.      Undirstöður íslenskrar stjórnskipunar og helstu grunnhugtök hennar.
    2.      Skipan löggjafarvalds og framkvæmdarvalds og valdmörk þeirra.
    3.      Hlutverk og stöðu forseta lýðveldisins.
    4.      Sjálfstæði dómstóla og eftirlit þeirra með öðrum handhöfum ríkisvalds.
    5.      Ákvæði um kosningar og kjördæmaskipan.
    6.      Lýðræðislega þátttöku almennings, m.a. um tímasetningu og fyrirkomulag þjóðaratkvæðagreiðslu, þar á meðal um frumvarp til stjórnarskipunarlaga.
    7.      Framsal ríkisvalds til alþjóðastofnana og meðferð utanríkismála.
    8.      Umhverfismál, þar á meðal um eignarhald og nýtingu náttúruauðlinda. 

 Allt gekk þetta eftir í afgreiðslu stjórnlagaráðs.  Enda hef ég ekki séð efnislega gagnrýni frá einum einasta samfylkingarmanni á það frumvarp, sem stjórnlagaráð skilaði.  Samfylkingarfólk, sem dreymir um ESB aðild veit, að íslensk stjórnarskrá, sem tryggir hagsmuni Íslands kemur aðeins til með að þvælast fyrir.  Þess vegna var Björg Thorarensen send til að fylgjast með að rétt orðalag væri notað í þetta nýja frumvarp. Orðalag sem heimilar sjálfstæðisafsal Lýðveldisins Íslands.

Jóhanna Sigurðardóttir er sorglegt dæmi um stjórnmálamann sem spillist af valdinu, sem honum er trúað fyrir.  Þess vegna þurfum við að losna við Jóhönnu Sigurðardóttur úr ríkisstjórn og úr pólitíkinni.  Og það er mjög mikilvægt að koma hér á beinu lýðræði og setja inn ákvæði í stjórnarskrá sem takmarkar þaulsetu stjórnmálamanna eins og Jóhönnu,  Steingríms og Ólafs Ragnars. 8 ár ætti að vera algert hámark sem fulltrúi mætti sitja hvort sem er á þingi, í forsetaembætti eða í sveitarstjórn. Um önnur opinber embætti ætti að gilda skemmri tími.  Svo sem varðandi setu í stjórnum verkalýðsfélaga, hjá atvinnurekendum og í stjórnum lífeyrissjóða. Þar ætti hámark að vera 4 ár.  Og ekkert helvítis kynjakvótakjaftæði.  Meira um það í næsta pistli

Segir jafnaðarmenn geta sótt fram

Áfellisdómur yfir ríkisreknu sjónvarpi

Tilvistarvandi RÚV er fyrst og fremst stjórnunarlegur.  Páll Magnússon er pólitískt ráðinn inn í þessa stofnun og það virðist standa í stjórn stofnunarinnar að reka hann og skipa faglegan og hæfan einstakling í stöðuna.  Það er búið að dæla í þessa ríkishít milljörðum króna eftir að Páll kom þar til starfa án þess að þess sjáist nokkur merki í meiri gæðum, hvort sem litið er til tæknimála eða efnisframboðs. Núna í dag stendur RÚV langt að baki samkeppnisaðilum bæði í dagskrárgerð og tæknivæðingu. Og núna er hinn markaðsráðandi risi búinn að glutra hryggjarstykkinu úr dagskrá sinni til samkeppnisaðilans og kennir öllu öðru um að svoleiðis gat gerst en eigin vanhæfi!  Kunnuglegt í íslenskri stjórnsýslu ekki satt?. Ef fagfólk stýrði RÚV þá gæti þetta ekki gerst.  Ekki miðað við það mikla forskot sem RÚV hefur á markaðnum. Hjá RÚV ríkir stöðnunin ein. Og ef ekki væri um skylduáskrift að ræða að stofnuninni þá myndi lítið sem ekkert áhorf vera. Með því að einkavæða sjónvarpsrásirnar og breyta þeim í kapalrásir með VOD tækni síma og ljósleiðarakerfis má bæta þjónustuna og gera hana mun ódýrari. Þá mundi losna um gríðarlega mikið fjármagn sem mætti þá nota til að styrkja innlenda dagskrárgerð. Það er löngu liðin tíð að hægt sé að safna fólki saman fyrir framan sjónvarp ákveðinn tíma dags. Núna vill fólk horfa þegar því hentar. 

Því miður þá ríkir sami fornaldarhugsunarhátturinn  hjá þeim sem stýra þessum málum og hjá yfirstjórn RÚV svo það eru engar líkur á neinum breytingum á næstu árum. Þrátt fyrir að núna liggi fyrir frumvarp til nýrra útvarpslaga og nýbúið sé að setja ný fjölmiðlalög þá datt engum til hugar að innleiða nýja hugsun með nýju fólki í íslenskt sjónvarp.  Afleiðingin verður áframhaldandi hnignun RUV og vaxandi óánægja almennings með ríkismiðilinn. Þá verður of seint að rumska þegar viðskiptavinirnir eru farnir eitthvað annað. Nú þegar velja fleiri og fleiri að horfa á norrænt og evrópskt sjónvarpsefni í gegnum kapalkerfi símafyrirtækjanna. Þetta mun aðeins aukast í framtíðinni meðan RUV heldur að áhorf byggist á því að senda út útvarpsþætti í sjónvarpi og sjónvarpsþætti í útvarpi.

Íþróttaefni á ekki lengur heima í opnum kerfum. Þetta er með dýrasta efni sem hægt er að bjóða uppá og þess vegna hljóta þeir sem vilja horfa, þurfa að greiða þá dægrastyttingu fullu verði. Og það er ekki hægt að halda uppi 2 áskriftarrásum hér á landi sem báðar ætla að slást um sama efnið og sömu áhorfendurna. Þessu verða menn að átta sig á.  Vegna sérstöðu okkar er ekki hægt að halda uppi virkri samkeppni á svo ótal mörgum sviðum og það eigum við að viðurkenna og gera ráðstafanir til að tryggja bestu og ódýrustu þjónustuna þrátt fyrir að veita fyrirtækjum einokunaraðstöðu.  Hugsanlega með ríkisútboði.  Þannig væri hægt að gera varðandi fjölmiðlun, olíusölu, samgöngur og fjármálastarfsemi. Fákeppni á einokunarmarkaði er jafn skaðleg og ríkiseinokun á fákeppnismarkaði.

En persónulega þá gleðst ég yfir því ef íþróttaefni minnkar sem hlutfall af útsendingartíma RÚV. Í dag eru þetta 28-35 klukkustundir á viku í opinni dagskrá!!! Sem er náttúrulega bilun. Ef hægt væri í staðinn að auka framboð af skemmtiefni og taka upp endursýningar allan sólarhringinn og nýta síðan útsendingar á netinu í vaxandi mæli þá væri það merki um smá glóru hjá Páli Magnússyni, en ég á frekar von á að hann væli í Katrínu Jakobsdóttur sem  mun setja um það lög að Stöð 2 verði skylt að senda fótboltaleikina út í opinni dagskrá á kostnað okkar sem greiðum ríkisdagskrána. Sanniði til....

Tilboði RÚV í sýningarrétt hafnað

Sumir dæma en aðrir fordæma

Um daginn skrifaði ég smá hugleiðingu um ofbeldisþjóðfélagið.  Þetta var nokkuð sem ég var búinn að hugleiða lengi.  Og þetta var bara túlkun mín á þeirri undirliggjandi reiði sem birtist á svo mörgum stöðum í þjóðfélaginu. En þetta var ekki félagsleg úttekt byggð á neinni statistik. Á sama tíma skrifar Þór Saari, þingmaður, svipaða grein og kemst að svipuðum niðurstöðum, en vegna þess að hann tengir sína niðurstöðu beint við ákveðinn atburð, þá verður allt vitlaust.  Og allir sótraftar á flot dregnir til að grilla aumingja manninn. Meira að segja virðulegir geðlæknar og aðrir minna virðulegir sálfræðingar, sáu ástæðu til að taka þátt í aðförinni að Þór Saari. Án þess þó, að gera minnstu tilraun til að greina þjóðfélagsástandið.  Og svo vogar Kastljósspyrillinn sér að vera með hrokafullt yfirlæti, með því sjálfur að draga órökstuddar ályktanir af tilefni morðtilræðisins.  Á nákvæmlega sama hátt og hann sakaði Þór Saari um.  Mín skoðun er sú að við eigum að taka þessa morðárás alvarlega í þjóðfélagslegu tilliti.  Þetta er ekki hægt að afgreiða sem stundarbilun óánægðs viðskiptavinar útaf lyktum máls hjá þessari tilteknu lögfæðistofu.  Gerandinn er haldinn djúpstæðu hatri gagnvart lögfræðingastéttinni í heild og það eina sem var tilviljunarkennt, var hvert fórnarlambið varð.  Og ef menn þora ekki að viðurkenna að það grasserar gífurleg reiði úti í þjóðfélaginu gagnvart lögfræðingum almennt, þá erum við í vondum málum.  Það á ekki að ríkja þöggun um ótryggt þjóðfélags ástand af ótta við að fleiri snappi.  En það virðist hafa verið inntakið í fordæmingu geðlæknisins á grein Þórs Saari.  Það er miklu betra að tala opinskátt um áhrif rangra stjórnvaldsákvarðana heldur en fela afleiðingarnar á bakvið einhverja statistikk, sem birtist hvort sem er aldrei í rauntíma og því aldrei hægt að nota til að byggja úrbætur á.

Bara tilviljun?

Undanfarið hafa dunið á öllum landsmönnum mjög markviss áróður frá LÍÚ um mikilvægi þess að breyta engu í íslenska gjafakvótakerfinu.  Þessar auglýsingar kosta milljónir á dag og eru örugglega kostaðar af LÍÚ en ekki þeim leppum mörgum hverjum hvers nafn er oft sett undir þessar auglýsingar.  Er þar látið líta út fyrir að um breiðan stuðning við kvótakallana sé að ræða út í samfélaginu. Þessi stuðningur er eingöngu stuðningur við handhafa veiðiréttarins en ekki þá útgerðarmenn sem fengu réttindin gefin í upphafi og eiga þau enn að mestu leyti eins og stórútgerðirnar sem öllu ráða hér.  þannig er um þvingaðan stuðning að ræða en ekki frjálsan.  Þjónustufyrirtæki og sveitarfélög eru háð þessum stórútgerðum, LÍÚ mafíunnar um lífsafkomu og þora ekki annað en mjálma með í grátkórnum þegar farið er fram á það.

Prófessor Ragnar Árnason var fyrir stuttu sakaður um að vera í þjónustu útgerðarinnar við að dásama kosti gjafakvótakerfisins. Ragnar brást þá reiður við og höfðaði mál á hendur Þór Saari.  Sakaði hann um að vega að æru sinni og krafðist miskabóta. Núna birtist hér grein í Morgunblaðinu til stuðnings við óbreytt fiskveiðistjórnunarkerfi sem þjónar beint undir hagsmuni kvótagreifanna og maður spyr sig hvort um tilviljun sé að ræða eða lið í þeim massiva áróðri, sem á okkur dynur og er kostaður úr djúpum vösum stórútgerðarinnar. Ef prófessor Ragnar Árnason er bara að skrifa grein vegna þess að hann hefur almennan áhuga á málinu þá er það í meira lagi heppileg tilviljun þessi tímasetning hjá prófessornum.  Því þessi grein getur á engan hátt flokkast sem fræðigrein. Enda Morgunblaðið ekki vettvangur til að birta rýndar fræðigreinar í. En þessi botnlausi áróður er jafn hvimleiður og hann er rangur því gamalt máltæki segir að svo megi deigt járn brýna að bíti og það á við um áróður háskólamanna til stuðnings gjafakvótakerfinu, bæði þess sem er á beinum launum við það, Helga Áss Grétarssyni og hinna sem eru á óbeinum styrkjum.  Þessi vinnubrögð eru Háskóla Íslands til skammar.  Enda eiga ekki lögfræðingar og fiskidelluhagfræðingar að stjórna umræðunni um fiskveiðikerfið.  Það eiga landsmenn allir að gera byggt á réttum upplýsingum um ástand fiskstofna en ekki einhverri uppdiktaðri aflareglu sem er bara reikniformúla í exelskjali sem styðst ekki við raunveruleikann frekar en aðrar reikniformúlur hagfræðinnar. Það er löngu kominn tími á að hagfræðingar, sem trúað hafa dellukenningum í blindni á liðnum árum,  hvort sem um ræðir stjórnun efnahagsmála eða fiskveiða, viðurkenni að þeir hafi kannski farið offari í ráðgjöf sinni við stjórnvöld og það eigi og megi gagnrýna þeirra kenningar og niðurstöður.  það getur ekki verið rétt að fylgja sömu ráðgjöf eftir hrun og fyrir hrun!

Ragnar Árnason: Sjávarútvegurinn og samkeppnin

Eftir á að hrygna

Smá hrekkur í garð lesblindra. Þessi pistill fjallar um loðnuveiðarnar, sem nú eru á síðustu metrunum.  Enda loðnan, sem sloppið hefur undan flotanum, komin á steypirinn og búist við að hún fari að stinga sér á botn Faxaflóa og Breiðafjarðar til hrygningar hvað úr hverju. En hversu áreiðanlegar eru þessar mælingar Hafrannsóknarstofnunar?  Hvað verða það fá tonn, sem ná því að hrygna þetta árið?  Og hve stór hluti seiðanna sleppur undan þorskinum, síldinni, ýsunni, makrílnum og hvölunum á leið sinni til þroska?

Ég er einn af þeim, sem finnst þessar skefjalausu veiðar á hrygningarloðnunni, vera merki um þann grundvallarmisskilning Hafrannsóknarstofnunar, að taka ekki með í reikninginn, að allir þessir afræningjar hafsins, sem við erum að friða til að veiða síðar, þurfa að éta.  Og undirstaða fæðunnar er loðna.  Ég gef ekkert fyrir þau rök, að óhætt sé að veiða loðnu vegna þess að hún drepist hvort sem er eftir hrygningu! 

Það er einmitt stóra málið með veiðarnar núna, að sú loðna sem verið er að veiða nær aldrei að hrygna. 

Hrognin sem hefðu getað orðið að hundrað þúsund tonna æti fyrir Þorsk og annan nytjafisk lendir í kjaftinum á ríkum Rússum og getulausum Japönum, en ekki í maga nytjastofnanna, sem útflutningstekjur framtíðarinnar þurfa að byggja á. Ég auglýsi eftir ábyrgri fiskveiðistefnu og sjálfbærum veiðum.  Þetta arðrán útgerðarinnar á fiskveiðihlunnindum allra landsmanna þarf að stöðva.  Ekki seinna en í sumar.  Það má bara ekki verða að nýtt fiskveiðistjórnarkerfi verði lögleitt af þessu þingi sem nú situr.  Þetta þing og þessi ríkisstjórn hefur svikið öll loforð um sanngjarna endurskoðun fiskveiðistefnunnar vegna þess að þingmenn hafa ekki skilning á viðfangsefninu eins og margoft hefur komið fram í ræðu og riti.

Og þegar við höfum svona stjórnvöld sem eru bara peð á taflborði hagsmunasamtaka og fjármagnseigenda þá er það ómetanlegur kostur að hafa forseta sem veitt getur raunverulegt mótvægi þegar stjórnvöld vilja lögfesta gjafagerninginn til útgerðarinnar.  Því það er það sem Steingrímur vinnur nú að.  En það mega stjórnvöld og reyndar allur fjórflokkurinn vita að slík lagasetning mun aldrei verða samþykkt meðan Ólafur Ragnar situr á Bessastöðum í umboði þjóðarinnar.  Það voru meðal annars þau skilaboð, sem hann sendi með ávarpinu, sem stjórnmálastéttin þóttist ekki skilja. En skildi samt betur en flestir. Og það var vegna þessara skilaboða, sem öll reiðin gaus upp af endurnýjuðum krafti. Reiðin gegn þessum fyrrum samherja, sem rassskellti þá ekki aðeins einu sinni heldur tvisvar í sama málinu.  Icesave ólögunum, sem hefðu verið búin að kosta okkur 60-70 milljarða í óafturkræfum vöxtum ef forsetinn hefði ekki beitt 26. greininni og þjóðin tekið í taumana. Við skulum ekki gleyma hvað hangir á spýtunni þegar ófrægingarherferðin hefst fyrir alvöru. Þá mun kannski verða til skjaldborg, en það verður skjaldborg um forsetann en ekki þessa svikulu óheillastjórn, sem rændi hér völdum í skjóli andlegs áfalls þjóðarinnar vorið 2009.

Fésbókarforsetinn

Ég les á nokkrum bloggum að óþolendur Ólafs Ragnars eru farnir að hópa sig saman í fésbókargrúppu til að skipuleggja mótframboð. En einhver vandræðagangur virðist á þessu hjá þeim, þar sem þau hafa enga hugmynd um hvers konar frambjóðandi muni sóma sér best í embættinu og vera líklegur til að feta braut Ólafs Ragnars. Og vera sá öryggisventill þjóðarinnar, sem ekki bilar þegar þingið verður viðskila við þjóðarviljann. Eins og gerst hefur í þrígang á valdatíð Ólafs Ragnars undanfarin 16 ár.  Fólk verður að geta treyst, að verðandi forseti, fari að þjóðarvilja en ekki sínum eigin, ef á þarf að halda.  Ólafur Ragnar gerði það, þegar hann vísaði Icesave lögunum í þjóðaratkvæði í seinna skiptið.  Þvert á það sem hann taldi sjálfur best.  Með því setti hann fordæmi, sem ekki er hægt taka til baka.  Þjóðin vill hafa þennan möguleika opinn í framtíðinni og það mun enginn frambjóðandi njóta afgerandi stuðnings sem ekki er tilbúinn að lýsa því yfir, skýrt og skorinort, að hann verði óhræddur að beita 26. grein stjórnarskrárinnar, ef nógu stór hópur kjósenda, fer fram á það.  Með fullri virðingu fyrir Stefáni Jóni Hafstein, þá held ég ekki að hann sé nógu staðfastur til að beita 26. greininni.  Sérstaklega ekki, ef hann er sjálfur samþykkur afgreiðslu Alþingis. Stefán Jón á að taka slaginn við Jóhönnu um formannssætið í Samfylkingunni og ekkert annað.  Það hefur lengi verið skoðun mín og hún hefur ekkert breytst.  Enda er maðurinn alltof ungur til að verða forseti.  Og það er Þóra Arnórsdóttir líka.  Hún er afburða fréttamaður og á að helga sig þeim karíer í mörg ár enn.  Og hvað á að gera við Svavar ef Þóra færi í framboð?  Hafa menn ekkert hugsað út í það?  Það væri eins og að gelda ungan fola að koma þeim hjónum í slíka aðstöðu..   Og þá fer nú að verða fátt um fína drætti í framboðsmálum fésbókarinnar.  Enda held ég í alvörunni, að fésbókin verði aldrei vettvangur alvöru þjóðmálaumræðu.  Hver vill líka verða þekktur sem Fésbókarframbjóðandinn?  Er það ekki svipað og vera þekktur sem Sólbaðsstofuræninginn eða Laugarnesmorðinginn...Ég bara spyr.

Ofbeldisþjóðfélag

Ísland er orðið að ofbeldisþjóðfélagi í kjölfar hrunsins.  Þetta var hætta sem vofði alltaf yfir en er nú smátt og smátt að brjótast fram.  Þetta er einmitt einkenni á þjóðfélögum sem eru við það að liðast í sundur vegna vanmáttar stjórnvalda við að tryggja þegnum sínum sanngirni og réttlæti.  Fjölmargir hafa misst trú á að kerfið sé fært um að sinna hlutverki sínu og því finnst mönnum sjálfsagt að taka málin í sínar hendur.  Ofbeldis og glæpasamtök eru orðin meira áberandi vegna þess að lögregla er fjársvelt.  Eiturlyfjaneysla fer vaxandi.  Ofbeldi gegn konum eykst og hatursumræða bæði á netinu og í útvarpi er orðin meira áberandi. Og nýjustu atburðir varðandi morðtilræðið í gær og svo sprengjutilræðið við stjórnarráðið í vetur tala sínu máli.  Nú er spurningin hvað ætla stjórnvöld að gera til að sporna við þessari þróun og snúa henni við.  Munu þau grípa til aðgerða til að bæta þjóðfélagið eða munu þau af hræðslu grípa til óyndisúrræða sem munu virka sem olía á eldinn?  Í þessu eldfima ástandi erum við svo ólánsöm að hafa í embætti innanríkisráðherra, mann sem er ekki starfinu vaxinn. Við þurfum mann sem er fljótur að hugsa og getur tekið réttar ákvarðanir. Það er óbærilegt að hafa hér yfir sér mann eins og Ögmund, sem er þekktur af því að draga lappirnar og komast yfirleitt að vitlausum niðurstöðum þá sjaldan sem hann ákveður eitthvað.  Ég held nefnilega ekki að við þurfum að auka eftirlit og herða gæslu.  Við þurfum að stokka upp þetta þjóðfélag misskiptingar og óréttlætis og koma á alvöru lýðræði. Og með alvöru lýðræði byggjum við aftur upp traustið sem glataðist.  Til þess að það sé mögulegt þarf að skipta um stjórnvöld sem fyrst.

5000 þarf til að metta 1 prest

Í lögum nr.78 1997 um stöðu, stjórn og starfshætti Þjóðkirkjunnar (Ríkiskirkjunnar) er kveðið á um fjölda presta,  sem safnaðarmeðlimum er skylt að halda uppi í gegnum skattgreiðslur. En þar er einnig merkilegt ákvæði sem hljóðar svona:

Fjölgi skráðum meðlimum þjóðkirkjunnar um 5.000 miðað við þjóðskrá í árslok 1996 skal ríkið greiða laun eins prests til viðbótar því sem greinir í 1. mgr. Sama á við um frekari fjölgun. Fækki skráðum meðlimum þjóðkirkjunnar um 5.000 miðað við þjóðskrá í árslok 1996 lækkar tala starfandi presta í 1. mgr. um einn. Sama á við um frekari fækkun.

Nú veit ég ekki hvort farið hefur verið eftir þessu ákvæði eða ekki. Alla vegana hef ég ekki séð tilkynningu frá Biskupsstofu um að  eitthvert pretsembætti hafi verið lagt niður vegna úrsagna úr þjóðkirkjunni á síðustu 15 árum. Undirritaður sagði sig úr þessum söfnuði fyrir daga þessara laga og ber þarmeð enga ábyrgð á fjölda presta en mér finnst talan 5000 merkileg sem Alþingismenn nota sem viðmiðun fyrir uppihaldi eins prests. þessi tala minnir mig á frásögn Bibíunnar af því þegar Jesú mettaði 5000 manns. Það var sennilega í fyrsta og eina skipti sem umboðsmaður Guðs hefur mettað fjöldann.  Allar götur síðan hafa prestar verið ómagar á vinnandi fólki. Fyrst í gegnum tíundina og núna í gegnum skatta og útsvör. En að það þurfi 5000 skattgreiðendur til að greiða 1 pokapresti fyrir þjónustu sem fæstir hafa beðið um eða notfæra sér er dæmi um ranglæti kirkjuskipunar í landinu. Það er löngu kominn tími til að við endurskoðum þessi ákvæði um ríkiskirkjuna og notum skattféð í samneyzlu en ekki í einkaneyzlu einnar stéttar sem þar fyrir utan hafa alltaf verið ómagar á öllum samfélögum.

Baugsmálin ekki búin

Þessi málaferli Jóns Ásgeirs snúast ekki um bókina hans Björns eða það sem var missagt í henni. Málaferlin eru bara enn ein birtingarmyndin á því hatri sem ríkir á milli ákveðins valdakjarna í þjóðfélaginu annars vegar og fjölskyldu Jóhannesar Jónssonar fyrrverandi eiganda Bónusveldisins. Þess vegna eiga menn ekkert að vera að æsa sig yfir þessum dómi. Og það skiptir í raun engu máli hvort héraðsdómur dæmir Jóni Ásgeiri einhverjar bætur.  Æra Jóns Ásgeirs er sköðuð til lífstíðar og það getur hann engum um kennt nema sér sjálfum. Bókhaldsbrot eða fjárdráttur er mjög léttvægt miðað við að setja heilt þjóðfélag á hliðina og vera valdur að því óbeint að venjulegt fólk verður nú í þúsundatali að bera skaðann bótalaust!

En siðleysingjanum Jóni Ásgeiri er líklega slétt sama um það.  Hans hugsun snýst um að ná sér niðri á erkifjandanum Birni Bjarnasyni fyrir að hafa þvælst fyrir við ránið á Íslandi.  Baugsmálin eru ekki búin

„Dómurinn kom mjög á óvart“

Ágreiningurinn snýst um eignarhaldið

Þingeyingar sem og aðrir landsmenn verða að átta sig á verðmæti landsins okkar. Í raun og veru þá eigum við bara 3 auðlindir hér á landi en það er landið, loftið og sjórinn.  Á þessu byggist lífsafkoma og búsetuskilyrði á landinu.  Kínverjar skilja manna best hve dýrmætt landið er.  Á meðan Íslendingar flestir sjá bara öræfi og óbyggðir á Grímsstöðum þá veit Nubo að þetta eru hin einu sönnu verðmæti. Þess vegna sækir hann það svona fast að komast yfir þetta land fyrir þetta hlægilega litla verð. Eignarhald á landi hér hefur verið skýrt með tilkomu þjóðlendulaganna en að öðru leyti ríkir engin stefna um eignarhald, ábúðarrétt eða nýtingu jarðnæðis á Íslandi.  Þessu er verið að breyta og það er að aukast skilningur um hve mikilvæg auðlind, eignarhald á jarðnæði er og um það verði að setja einhverjar reglur til frambúðar. En aðalatriðið núna er að ríkisstjórnin höggvi á þennan hnút sem salan á Grímsstöðum hefur verið í og leysi til sín jörðina. Í mínum huga kemur ekki til greina að Kínverjar eða aðrir útlendingar eða félög í þeirra eigu eigi eða leigi jarðnæði af þessari stærðargráðu. Ef kínverjinn vill byggja upp aðstöðu á Fjöllum þá gildi um það sömu lóðaleiguskilmálar og um lóðir undir aðra sambærilega starfsemi.  Ef hins vegar hann gerir að skilyrði að fá alla þessa 300 ferkílómetra til yfirráða þá sjá menn að tilgangurinn er ekki að byggja upp ferðamannaiðnað, heldur að ná yfirráðum yfir landinu. En með því að ríkið kaupi þessa jörð og eignist hana alla þá hafa allir Íslendingar jafnan rétt til að njóta þessa víðernis um aldir og ævi án þess að biðja kínverskan forstjóra leyfis til að ferðast um íslensk öræfi.

Ef sveitastjórnarmenn í Norðurþingi fara fram með offorsi sem jafnvel gæti skapað þeim skaðabótaskyldu þá verður að krefjast þess að þeir segi sig frá málinu tafarlaust enda vandséð að þeir eigi að vera að hlutast um sýndarkaup á landi fyrir erlendan fjárfesti.

Níu sveitarfélög koma að máli Huangs